نوزدهم فوریه 1986 ایستگاه فضایی «میر» در مدار زمین قرار داده شد و بر خلاف واحد های پیشین مجهز به مدول بود.

در 10 سال‌ بعد شش مدول به آن متصل شد و هر کدام از آن‌ها یک آزمایشگاه بود. هنگام ایجاد ایستگاه نوین بین‌المللی فضایی همین

اصل بکار برده شد.


ایستگاه فضایی میر یا ایستگاه مداری میر (به روسی: Мир орбитальная станция) یک ایستگاه مدارگردشوروی و بعد از آن روسیه بود.

میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت. ساخت این ایستگاه مداری در سال ۱۹۸۶ آغاز شد و

پس از تکمیل تدریجی در طی مدت ده سال، تبدیل به بزرگترین سازه فضایی ساخت بشر شد و این رکورد را تا سال ۲۰۰۱ حفظ کرد.



ایستگاه میر جایگاهی برای انجام مطالعات علمی در زمینه‌های گوناگون بود که از میان آنها می‌توان به زیست شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی و هواشناسی

اشاره کرد. تکنولوژی‌هایی که با کمک ایستگاه میر توسعه یافتند امکان زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.



رکورد طولانی‌ترین اقامت پیوسته انسان در فضا توسط والری پلیاکوف پزشک و کیهان‌نورد روسی در ایستگاه میر شکسته شد و تا به امروز پابرجا است.

علاوه بر فضانوردان شوروی سابق و روسیه، فضانوردان ۱۲ کشور دیگر از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی مانند اینترکاسموس، یورومیر و میر-شاتل

فرصت پرواز، زندگی و پژوهش در ایستگاه میر را یافتند.




فضاپیماهای سایوز و پروگرس به ترتیب ابزار اصلی انتقال فضانورد و بار به ایستگاه بودند. طی برنامه میر-شاتل، از فضاپیماهای شاتل آمریکا نیز برای حمل

فضانورد و بار به ایستگاه استفاده شد.

نوزدهم فوریه 1986 ایستگاه فضایی «میر» در مدار زمین قرار داده شد و بر خلاف واحد های پیشین مجهز به مدول بود.

در 10 سال‌ بعد شش مدول به آن متصل شد و هر کدام از آن‌ها یک آزمایشگاه بود. هنگام ایجاد ایستگاه نوین بین‌المللی فضایی همین اصل بکار برده شد.




ایستگاه «میر» برای فضانوردان به خانه‌ای تبدیل شد که آن‌ها امکان داشتند در آنجا زمان مدیدی زندگی و کار کنند و از 1995 ایستگاه میزبان فضانوردن

خارجی هم شد و پژوهشگران بسیاری کشور ها از جمله اتریش، افغانستان، بریتانیا، آلمان، سوریه، آمریکا و ژاپن به آن واحد پرواز کرده بودند.

«آناتولی سالاویوف از همه بیشتر در آنجا بسر برده و پنج بار فرمانده خدمه بود.

به گفته وی، ایستگاه «میر» پایگاه مقتدری جهت تسخیر فضای کیهان شده و برایش پرواز اول همراه با احساسات فراوان بود اما دومین بار با آرامش

بیشتری گذشت و هنگامی که در پرواز سوم یا چهارم دریچه را باز می‌کرد متوجه شد که فکر می‌کند که این محل حانه بومی او شده است.

سالاویف از نظر تعداد موارد خارج شدن به فضای باز که 16 تا بود رکورد برقرار کرده و ضمن انجام کارهای تعمیر حدود 80 ساعت لباس فصایی به تن

داشته بود.




یک رکورد دیگر شکست نخورده «میر» هست و آن 23 هزار آزمایش علمی انجام شده در داخل آن می باشد.

به گفته سالاویف ماندگارترین آن‌ها بیولوژیکی بودند. وی افزود: «ما در طول سه سفر اعزامی با بلدرچین های ژاپنی کار کردیم

. با کشتی باری تخم مرغ ها و جوجه کشی به ایستگاه آورده می شد و در سه هفته جنین بزرگ می‌شده و وقتی ما جیغ ها را شنیدیم احساسات

خوشحالی ما بی حد و حصر بود. آزمایش ها در خصوص بلدرچین های ژاپنی هیجان دنیای علمی را بر انگیخت، برای اولین بار بزرگ شدن جنین در

شرایط بی وزنی رصد شده بود.

همچنین در ایستگاه «میر» چند رکورد در خصوص مدت زمان حضور انسان در فضا بر قرار شده بود. «والری پولیاکوف» فضانورد روس در ایستگاه 438 روز

زندگی و کار کرده و خانم «شانون لوسید» فضانورد آمریکایی از نظر طولانی بودن حضور زنان در ایستگاه اول بود و 188 روز در آنجا بسر برد.

تعداد برنامه‌های علمی مشتارک روسی و خارجی انجام شده در آن واحد زیاد بود و تجهیزات 25 کشور در آن نصب شده بود.

در 2001 ایستگاه «میر» از مدار خارج شده و در اعماق اقیانوس آرام مدفود شد. خیلی‌ها می‌گویند که این کار بطور زودهنگام انجام شد.

تجربیات فراوان اندوخته شده در «میر» تا بحال هم برای سفر های فضایی اهمیت دارد. فضانوردانی که در ایستگاه کنونی بین‌المللی کار می‌کنند از آن

استفاده می کنند.

وزن این سازه حدود 124 تن است . یعنی به اندازه 2 تانک سنگین امروزی و یا یک زیر دریایی 120 تنی غدیر و یا تقریبا نصف یک هواپیمای پهن پیکر

وزن دارد .

ایستگاه فضایی بین المللی 419 تن است .

درسته ایستگاه فضایی پیچیده تر و نیاز به پشتیبانی زمینی و ..... دارد .

ولی برای ساخت از قطعات مجزا چند تنی تا چند ده تنی استفاده میشود .

ولی برای اینده الگوی مناسبی برای کشور ما میتواند باشد .




توانایی فرستادن شاتل به فضا را داریم .

هواپیمای ایلیوشن 76 تا 50 تن بالای بدنه و انتونف 124 تا 150 تن میتواند حمل کند .

موشک سنگین سوخت جامد و مایع هم در کشور تولید میشود .

تا اینده نزدیک .....

متاسفانه تا زمانی که ... بی سواد بعضی از رشته های علوم انسانی در ایران بواسطه جناح جناح کشی اما فاقد سواد علمی و عملی برای علوم مهندسی همچون هوافضا و الکترونیک اپتیک و هسته ای تصمیم گیرنده باشند و یا در بهترین حالت یک پزشک حاذق این برنامه فقط در حالت یک رویا باقی خواهند ماند . چرا که این ها نیازمند یک سری مطالعات نیازی سنجی در مرحله اول و سپس در مرحله دوم در صورت امکان خرید تکنولوژِی های زیر ساخت نه مانند بچه پولدار ها عربی خرید قطعه و خود کالا ها مانند قطعات الکترونیک نظامی یا غیر نظامی یا ساخت بومی سازی با توجه سوابق ازمایشگاهی انجام شده است و در نهایت تزریق مالی به موقع برای انجام ازمایش های مقدماتی. وپذیرفتن شکست های ابتدایی
به نظر بنده با توجه به زیر ساخت ها ابتدا

1- نیازمند ساخت مدارات مجتمع و سویچر ها ترنسپوندر وسولار سل های با کیفیت 0.999و.... در کیفت نانو(همگی صورت پذریفته با دقت میکرو و ساخته شده) هرچه کیفیت بالاتری نیاز بسیار کمتر برای تعمیر
2- تزریق بودجه برای پرتاب های تستی و بدست اوردن تمام ضرایب جوی
3- ساخت ماهواره های مخابراتی و بانکی و ناوبری و تلویزیونی در وزن های 400 کیلو تا سه تن (حفظ و خرید نقاط ازدست رفته مداری زمین اهنگ حدود 17 الی 20)
و درنهایت برنامه چهل ساله برای ساخت ایستگاه هوایی جه انجام تعمییرات

اون وقت و انرژی و علم و نیروی انسانی و .... که برای سرپا نگه داشتن و تعمیر و ... برخی تجهیزات و بعد عکس یادگاری و مصاحبه و ... را دولتها میتوانند روی

پروژه های جدید سرمایه گزاری کنند.

بررسی و اطلاعات بیشتر :

ایران در یک قدمی پرتاب انسان به فضا / به زودی ایران به فضا راه می زند

همچنین ابعاد و اندازه چند نوع موفق :

بررسی بیبشتر :







در کل تولید همچنین سازه ای راحت تر است تا نساختن بعلاوه اینده پیش رو .

و حتی در اینده میتواند مدل و الگویی بسیار فراتر از مفید هم باشد .

شرکت «روس کاسموس» روسیه با ایران توافق کرده که برای کمک به پرواز آزمایشی سفینه فضایی دارای سرنشین به این کشور کمک کند.

به گزارش اسپوتنیک، انشتیتوی مطالعاتی و تحقیقاتی وابسته به وزارت علوم و فناوری ایران اعلام کرد که با سازمان «روس کاسموس» به توافقاتی دست

پیدا کرده است. به گفته منابع خبری ایران، سازمان روسیه به طرف ایرانی در پرواز آزمایشی سفینه سرنشین دار فضایی کمک خواهد کرد.



در حال حاضر ایران مشغول آماده سازی کپسول هایی است که قادرند انسان را به فضا ببرند.

این پروژه شباه هایی با سفینه فضایی «سایوز» روسیه دارد. انستیتوی مطالعاتی تحقیقاتی ایران برای تایید استانداردهای لازم از سازمان روس کاسموس

کمک می گیرد. تولید این کپسول گام مهمی در توسعه علوم ایران است.

در صورتی که ایران بتواند سفینه را به ارتفاع بیش از 400 کیلومتر برساند، این پرواز موفقیت آمیز تلقی خواهد شد.

کپسول باید یک یا دو دور حول محور زمین بچرخد. ایران در طراحی برنامه های فضایی خود موفقیت هایی کسب کرده است.

سال 2009 میلادی ایران توانست اولین قمر مصنوعی ساخت داخلی را به نمایش بگذارد. پس از آن مهندسین ایرانی توانستند چند موشک حامل موجودات

زنده به فضا ارسال کنند.

بزرگترین دستاورد ایران در این حوزه پرتاب موفقیت امیز کسپوس با میمون در سال 2013 بوده است.